ما که سرمان تا ته

توی زندگی خودمان بود

تو آمدی و آن سنگ قبر

در بعد از ظهر نحسش ...

و خواندیم :

        همه ی تان را سر کار گذاشتم و رفتم !

خیابان ها بدجوری در پیچ خود

و تشریفات سقوط بر پشت بام شما

جمعیت عجیبی ، دبدبه ی عجیبی .

خودکار سر بخورد

بر پوست کله ی ما ( یعنی همان ورق )

میکروفون ها به قاعده ی طالبی شوند

و غم را پخش کند اینترنت

هیهات ولی ، هیهات

که دایی نادر من

کاری داشته باشد این جا

جز تمام کردن این فالوده

جز پرولتاریا و جورج  واشنگتن به هم بخورند

و آب لیمویش کم است .

تو آمدی و ایراد گرفتند

چرا این امضا به شکل پرستوست

و گر نه که ما سرمان ...

یا به عبارت دیگر این تلفن

هیزی می کند با بوق آزاد

و کاری هم ندارد

که بازماندگان گراهام بل

او را در ظرف چینی خوردند یا بلور!

و همین طور ...

همین طور نشسته بودیم وسط زندگی

با پیژامه ی راه راه

و دایی نادر من

با دومین سکته فلاطون شد

و پیش از آن که سردرآورده باشند

از زندگی

پای خود امضا گذاشتند

آن ها که در بعد از ظهر این سنگ قبر ...