می گویی نه از خودش بپرس

صبح، این جاست

که خیره به برگ های بَرنده در دستت

برگ خودش را قاطعانه بر زمین بکوبد.

و تو پیش از آن که

سر در « انسان» فرو کرده،

چشم های نافذ « بوعلی» را

به چشم خانه ی خود گیری

جلد خالی لاک پشت و گام شکم دریده

شلوغ می کند چهره ات را.

من به تو حق می دهم که بگویی

ستاره چشمک دارد،

آفتاب، شگردِ نور خودش را

و ماه، مسؤول ادامه ی کودکان است

اما وقتی که در زیر این کت و شلوار

که در خیابان راه می رود،

 خرید می کند، عشق می ورزد

چیزی جز بادی صورتی نیست

دیگر چه گونه می توانم من

 شیر قهوه ی خود را

در این فرصت صد ساله بنوشم؟

*

صبح برای یاد آوری همین چیزهاست

که این قدر زود

بر تو و فتوحاتی

 که لای ناخن و دندان تو گیر کرده

چتر می گشاید

تا کسی به یاد آورد

که در آفتابی ترین روز جهان هم

سایه ای نداشته است.