براي تو که سکوتم را با صداي بلند خطاب نمي کني
...
بت من پيش از آنکه بتراشمت به تو ايمان آورده ام
مي پرستمت , پس از آنکه بشکنمت
...
شعرِ تو , ارگاسم کلمات عقيم است از پشت واژه هايت که نگاهت مي کنم پيامبر رانده شده ايي را مي بينم که روزي تمام وحي هايش را بين سينه هاي يک زن مبدل به شعر کرد و با اوراق کتاب آسمانيش براي کودکان قومش فرفره ساخت , معجزه اش ماه را دو برابر کردن بود .
پيامبري که شيطان دور از چشم خدا بر او سجده کرد کسي که ايمان نياورد
همانا که " ايمان را آورد ".