شکیبا باش آقای بازیگری

که مرگ دیری نخواهد پایید ...

با سلام به دوستان

تمام کامنت های محبت آمیز دوستان را دیده ام اما فعلا امکان پاسخ دهی ندارم .

در چند روز آتی به تمام دوستان سر خواهم زد . قلم تان پر تپش ...

مدتی است که گاه نظرات یا مطالبی  به نام من در بعضی وبلاگ ها یا سایـت هـــــــا

دیده می شود که نویسنده ی آن ها من نبوده ام  پس به اطلاع دوستان می رســانـم

  که هر گونه کامنت یا شعر یا مطلبی که به نام من  درج می شود  فاقد اعتبار است

 مگر این که در همین وبلاگ و در بخش پیوندهای روزانه تایید یا لینک شده باشــد . 

پیرو چاپ مقاله ی من در  وازنا  یک - دو دوست پیام گذاشته و شکوه داشته اند . مثل پیام زیر که

من پاسخ داده ام :

علی	4/9/2008 1:26:35 PM
ای میل: al?_31@yahoo.com	نشانی اینترنتی:
این مطلب را خواندم،زحمت کشیدید اما یک سوال برای من پیش آمد آیا شما امروز در جایگاهی هستید که بخواهید دهه هفتاد را با یک مقاله سر و ته اش را هم بیاورید و بگوئید این شاعر ها از نظر من شاعرترند. دهه هفتاد تمام شد رفت پی کارش اگر پیشنهادی دارید برای دهه هشتاد بفرمائید یا برای دهه ای که در راه است همانطور که شمس لنگرودی به تقسیم بندی دهه های متوالی شعر اعتقاد ندارد می تواند مصداق چنین مسئله ای باشد که تقسیم بندی در کار نیست. ما خیلی شاعر داریم که به دلیل همین نان قرض دادن ها از پای در آمده اند آیا جز نام هایی که شما مستعد هستید با زور آنها را شاعر معرفی کنید دیگران در دهه هفتاد سهمی ندارند همین آقای براهنی در کجای این معرکه قرار می گیرد که به اعتقاد نه تنها من که اعتقاد خیلی ها خود براهنی این دهه را شروع کرد البته شدت نقد من بر براهنی بیشتر است ولی چون بحث چیز دیگری ست می گذرم. شما خیلی اسم های دیگر را بی شرمانه از یاد برده اید آیا شما نماینده شعر امروز ایران هستید که چنین مانیفستی را با قاطعیت صادر می کنید خود شما در مجموعه اروند از در مخفی چیزی برای گفتن ندارید یعنی قوت شعری شما فروکش کرده است نسبت به مجموعه قبلی تا (جمهور) کماکان مشکل ادبیات ما محفلی بودن ادبیات ماست من امروز می پذیرم دهه هفتاد تمام شده است آیا شما می خواهید با اتمام دهه هشتاد باز هم سخن از دهه هفتاد بزنید خب شاملو هم در ده سی چهل پنجاه شصت مطرح بود او کار خودش را کرد شان یک شاعر بالاتر از این حرفهاست. من از دوستان خواهش می کنم صحبت مرا بدون سانسور منتشر کنید سپاسگذارم   ---------------------------------------------------------------------------------------------------   پاسخ من : دوستی به نام علی بدون نوشتن شهرت خود من را متهم به جانب داری یا حمایت از جریان خاصی می کنند . اگر ایشان فامیل خود را می نوشتند شاید بهتر می توانستم پاسخ گو باشم چون می دانستم که با کدام نام مطرح اما فراموش شده توسط خود مواجه هستم ؟ اولا من یا هر کس دیگر حق دارم که عده ای را که خود شاعرتر می داند نام ببرم یا نبرم . ملاک من در بیان این اسم ها گواهی مطبوعات و کتاب های آن سال هاست . یک نفر به من با سند بگوید که کدام نام مطرح آن سال ها در مقاله ی من از یاد رفته است ؟ در ضمن کار یک محقق دادن پیشنهاد برای دهه ی هشتاد یا نود نیست . مگر من قافله سالار شعر امروز هستم ؟   تقسیم بندی یک کار علمی است یعنی باید در هر تخصصی بدان پرداخت . حتا اگر یک تقسیم بندی ایراد داشته باشد باز همین که حرکت از نقطه ی صفر را موجب می شود مغتنم است . واقعا این نام هایی که من  برده ام و شعر بعضی از آن ها را اصلا دوست هم ندارم  به زور شاعرند ؟ براهنی برای من یک شخصیت ممتاز ادبی در دوره ی معاصر است اما وقتی شما یا دوستان جاهل او می خواهید عکسش را بر سینه الصاق کنید من راه دیگری پیش می گیرم و با احترام تام نقدش می کنم . و یک سئوال : برای نوشتن نقد در یک موضوع باید نماینده ی آن موضوع بود ؟ این چه منطق سخیفی است ؟ گوش من و چشمم برای شنیدن شعر دهه ی هشتاد باز است اما برای شنیدن شعرش و نه ادعاهای تو خالی بی بنیه . بد نیست دوستانی که قرار است دهه ی هشتاد را شروع کنند بجنبند چون اولا این دهه رو به اتمام است و در ثانی زبان نوشته های آن ها و اغلاط فاحش آن نشان می دهد که باید به درس و مشق خود هم اهمیت نشان بدهند . و هزار باره بگویم که من دهه ی هفتاد را نوشیدم و دیگر به کوزه اش عطشی ندارم که دیروز آن قدر تعبیه در من نیست که فردا را پیش رو گذاشته ام .

انتخاب احمد رضا احمدی به عنوان برگزیده ی جشنواره ی شعر فجر و در کنار آن مفتون امینی نقطه ی عطفی برای این جشنواره محسوب شده و تکرار چنین اتفاقاتی می تواند به  آشتی خیلی از شاعران با آن کمک کند .من به عنوان کسی که در این مورد طرف مشورت بوده ام افتخار می کنم که احمدی عزیز که زمانی مدرن ترین جریان شعری معاصر را  یک تنه پیش می برد  در جشنواره ای رسمی  که سایه ی دولت بالای سر آن است  منتخب می شود و سرافرازانه جایزه اش را می گیرد . این اتفاق حتا با دریافت جایزه توسط منوچهر آتشی هم مشابهت ندارد . اخذ این جایزه توسط احمدی به گمان من  یک حادثه ی مهم در ارتباط دو سویه ی دولت و شعر اصیل معاصر  در  مقطع پس از انقلاب محسوب می شود  و معادلاتی را تغییر خواهد داد .

قهر شاعران با جشنواره ی  فجر گر چه از منظری می توانست  پاسخ به بعضی کج خلقی های  مربوط به عدم صدور مجوز مجموعه های شعر باشد اما  به طور کلی به عنوان یک هدف دراز مدت نمی تواند مورد  اعتنا و استمرار قرار بگیرد . دوستی با گلایه از من مدعی بود که نباید در چنین جشنواره ها شرکت کرد تا  سیاست فرهنگی در قبال شاعران و نویسندگان تغییر کند . البته در نظر داشته باشیم که سیاست فرهنگی در کشور ما هرگز یک دست نبوده و بنابر این هرگز نه می توان آن را کاملا پذیرفت و نه کاملا می توان نفی اش کرد . دوری  و تحریم  اولا سردی و خصومت را دامن می زند و در ثانی در عرصه ی فرهنگ چندان شبیه آرایش ها و صف بندی های سیاسی نیست . این دوست معتقد بود که همین وزارت ارشاد به کتاب احمدی مجوز نداده است .( راست و نادرستش پای همان دوست ) صرف نظر از این که  اصولا جنس شعر احمدی  مشکلی در خصوص  اخذ مجوز نخواهد داشت ( و این نه حسن است و نه قبح ) اما باید متذکر شد که از قضا همین شرایط  هم نشانه ی خوبی است که  وزارت ارشاد با  دعوت از داوران و مشاورانی آگاه و با نرم تر کردن دیدگاه های خود نسبت به شعر ( که منطقی هم هست )  به منظری جدید  دست یافته  یا می خواهد دست پیدا کند .

از طرف دیگر چرا در زمینه ی  جشنواره های سینما و تئاتر و موسیقی این حساسیت ها وجود ندارد و تمام صاحب نامان  این عرصه ها با طیب خاطر آثارشان را عرضه  می کنند و برای جایزه اش  سبقت می گیرند ؟  شرکت در جشنواره ها به گمان من تایید تمامی سیاست های  فرهنگی نیست ( که  اصلا در حیطه ی فرهنگ این غیر ممکن است ) بلکه  افزایش سهم  و حتا  چانه زنی برای سهم گیری از فرصت های رسمی در جهت  مطرح کردن شعر اصیل امروز است ، با تمام کثرت ها و صداهایش و رسانیدن این صدا به گوش وزارت ارشاد که  حمایت از شعر باید با برنامه ریزی های مستمر و و تخصصی و با دعوت از فعالان این عرصه  در طول سال صورت بگیرد و نه فقط به جایزه دهی به چند نفر و در طول چند روز خلاصه شود . البته در این میان قطعا اختصاص بودجه  به انجمن های شعر و حمایت از جشنواره های غیر دولتی موجب اقبال بیشتر به جشنواره ی شعر فجر خواهد شد . 

برجی شکسته در صدای کبوتر

رخساری فرو ریخته در لبخند

و گلدانی ویران

در ساقه ی سفالین گیاه  ...

لانه ی متروک ماه

و گمشدگان ظلمت

که اگر شعری نوشته ام از منصور برمکی و روزنامه ها گفته انـد

که او مرده اســت این هیچ ربطی ندارد به این که شعری نوشته ام

از او و روزنامه ها نوشته اند کـه او مرده است . آخر او پیش تـر

نوشته بود که گهواره ها شلوغند و من هنوز با تمام کودکان آشنا

نشده ام  .